Ο συνδικαλισμός των λογιστών.
Ο κλάδος των λογιστών έχει μια ιδιαιτερότητα ξεχωριστή από τους περισσότερους. Οι λογιστές πρακτικά δεν μπορούμε να απεργήσουμε. Ακόμα και αν ένα από τα όργανά μας αποφασίσει απεργία, όχι μόνο δεν είναι δεσμευτική για κανέναν, αλλά υπάρχει και πολύ εργασία που δεν φαίνεται.
Οι λόγοι που η απεργία είναι πρακτικά ανέφικτη είναι πολλοί, αλλά το άρθρο δεν γράφεται για να αναλυθούν αυτοί. Το μόνο που θέλω να σημειώσω, είναι ότι κατανοώ απολύτως την έγνοια του κράτους να θέλει να εμποδίζει ενδεχόμενη δυνατότητα των λογιστών να απεργούν αποτελεσματικά. Τα κρατικά έσοδα είναι πολύ σημαντικά, για να επιτρέπουν αυτό το ενδεχόμενο.
Προσωπικά το γεγονός αυτό όχι μόνο δεν το θεωρώ πρόβλημα, αλλά θα μπορούσα να πω ότι είμαι και υπερήφανος που ο κλάδος μου δεν εκβιάζει την κοινωνία για να έχει κλαδικά προνόμια. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι στην πράξη αποδεικνύεται ότι για το Ελληνικό Κράτος, αν δεν το εκβιάζεις, δεν σου δίνει την παραμικρή σημασία.
Από το 2010 και μετά, βιώνουμε συνεχώς ραγδαίες αλλαγές στη λογιστική, φορολογική και εργατική νομοθεσία, χωρίς σταματημό. Αρχικά με το μνημόνιο, μετά με την πανδημία, την ταχύτατη ψηφιοποίηση και την παγκόσμια τάση για λεπτομερέστερη καταγραφή της οικονομικής δραστηριότητας, η οποία γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Σε όλες αυτές τις αλλαγές, η ανθρώπινη υπόσταση των λογιστών, δεν λαμβάνεται υπόψιν. Δεν μας δίνεται καν η δυνατότητα να διορθώσουμε ένα προφανές άδολο, ανθρώπινο λάθος.
Έχοντας από την μια την πρακτική αδυναμία να συνδικαλιστούμε με τον παραδοσιακό τρόπο και τόσο τρομακτικά προβλήματα από την άλλη, καλούμαστε να βρούμε τρόπο να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη και την διοίκηση για να επιλυθούν σημαντικά προβλήματα. Για το λόγο αυτό απαιτείται:
- Επικοινωνία. Σε αυτό -θα έπρεπε να- έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Όλος ο επιχειρηματικός κόσμος είναι πελάτες μας, εκδίδουμε μισθοδοσία για όλους τους μισθωτούς, αναλαμβάνουμε δηλωτικές υποχρεώσεις για πολύ κόσμο. Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να μοιράζουμε στον καθένα μια συνοπτική περιγραφή των προβλημάτων, που στην ουσία δεν είναι κλαδικά προβλήματα, αλλά δικά τους που οι λογιστές τα ζούμε στην πρώτη γραμμή του πυρός για λογαριασμό τους. Το να επιβαρύνεται πχ η επιχείρηση τεράστια πρόστιμα για τυπικές μικροπαραβάσεις, δεν είναι πρόβλημα μόνο των λογιστών. Το να απαιτείται πλήρης αναγγελία πρόσληψης σε έκτακτη ανάληψη εργασίας σε μη εργάσιμη ημέρα και ώρα, δημιουργεί προβλήματα και στους εργαζόμενους και στους εργοδότες,. Η λίστα είναι ατελείωτη, αλλά μπορούμε να επικεντρωθούμε στα πιο κραυγαλέα.
- Ακεραιότητα. Θα πρέπει να λέμε την απλή αλήθεια, όπως είναι, χωρίς να φοβόμαστε την εξουσία, ταυτόχρονα όμως και χωρίς πολιτική σκοπιμότητα. Δεν αναφέρουμε τα προβλήματα για να βλάψουμε η να ωφελήσουμε κάποιο πρόσωπο της διοίκησης, αλλά μόνο και μόνο για να επιλυθούν προς όφελος όλων. Αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο. Μιλάμε για την ανάγκη να μπορούμε να φροντίζουμε την υγεία μας όταν αρρωσταίνουμε και μας αντιμετωπίζουν σαν ταλιμπάν που θέλουμε να διαταράξουμε την κοινωνική ειρήνη. Ζητάμε χρόνο για να κάνουμε την δουλειά μας σωστά και μας αποκαλούν κλάδο της παραβατικότητας. Απαιτούμε σαφείς οδηγίες και μας αποκαλούν τεμπέληδες.
- Να βοηθάμε την φορολογική διοίκηση. Ταυτίζουμε συχνά την διεκδίκηση με την αντιπαλότητα. Ωστόσο, ειδικά στα φορολογικά, η κόντρα με την φορολογική διοίκηση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Η φορολογική διοίκηση θα πρέπει να καταλάβει ότι η επίλυση των προβλημάτων μας όχι μόνο δεν απειλεί την είσπραξη των δημοσίων εσόδων, αλλά ίσα-ίσα τα διευκολύνει. Ένας τρόπος που θα μπορούσαμε να την προσεγγίσουμε για να μας ακούσει θα μπορούσε κάλλιστα να είναι να της προτείνουμε τρόπους για ταχύτερη και ευκολότερη είσπραξη των φόρων και προώθηση της φορολογικής συμμόρφωσης. Η επίλυση των προβλημάτων της ασθένειας, των προστίμων, της πολυπλοκότητας, των αιφνιδιασμών και των ασφυκτικών προθεσμιών, πραγματικά θα πετύχει όλους αυτούς τους στόχους.
Γιατί δεν γίνεται τίποτα από αυτά; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε ως κλάδος με την συνήθη συνδικαλιστική οργάνωση, χωρίς να διαθέτουμε τα όπλα που αυτή έχει. Και καθώς δεν πρόκειται τα όπλα αυτά να τα βρούμε ποτέ, θα πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα μπροστά. Δεν μπορούμε να απαιτούμε ο κλάδος μας να οργανωθεί από μόνος του, ως δια μαγείας.
Αν γινόταν αυτό, τότε η αναρχία θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση για την οργάνωση της κοινωνίας. Οδηγός για μια τέτοια αλλαγή θα πρέπει να είναι τα συνδικαλιστικά μας όργανα και οι επιστημονικοί φορείς. Αν αυτοί καθοδηγούνται από πολιτικές σκοπιμότητες, η πρόοδος είναι ανέφικτη. Αν μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, τότε μόνο θα υπάρξει μαζική συμμετοχή σε αυτά και θα προκύψουν επωφελείς δράσεις και ιδέες.
Όταν ζούμε καθημερινά τόσο ακραία προβλήματα -το να εμφανίζεται πχ ως ανασφάλιστος ένας πολίτης που πληρώνει με συνέπεια τις ασφαλιστικές του εισφορές, είναι τρομακτικό πρόβλημα, όσο και αν το έχουμε πια συνηθίσει – το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε ως οδηγό την συνδικαλιστική δράση που μας έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Κάθε τι καινούριο έχει και κινδύνους.
Οφείλουμε όμως να τους αναλάβουμε, αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας, την οικογένειά μας, τους συναδέλφους και τους πελάτες μας, με αξιοπρέπεια.