Ο νόμος δίνει την δυνατότητα υποβολής ξεχωριστών φορολογικών δηλώσεων στους συζύγους, οι οποίοι έχουν πάρει διάσταση.
Για την απόδειξη της διάστασης απαιτείται αντίγραφο αγωγής για διαζύγιο ή διατροφή ή πρακτικό κατανομής της κοινής περιουσίας για συναινετικό διαζύγιο.
Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν αυτά, λαμβάνεται υπόψιν οποιοδήποτε οποιοδήποτε στοιχείο που να αποδεικνύει την χωριστή συμβίωση των συζύγων( όπως χωριστή στέγη που θα φαίνεται με την προσκόμιση μισθωτηρίου, λογαριασμών ρεύματος, κλπ, φιλοξενούμενος με αναγραφή στην προσωπική του δήλωση φορολογίας εισοδήματος, δωρεάν παραχώρηση), τα οποία σε κάθε περίπτωση κρίνονται σαν πραγματικά γεγονότα.
Ο φορολογικός νόμος λοιπόν, δίνει στους εν διαστάσει συζύγους, τον απαραίτητο βαθμό ευελιξίας , ως προς το βάρος της απόδειξης για τη διακοπή της σχέσης τους, με βασικό κριτήριο, τα πραγματικά περιστατικά.
Η ευελιξία αυτή μεταφράζεται και σε μια όχι τόσο αυστηρή καταγραφή συγκεκριμένων δικαιολογητικών, όπως ίσχυε στο παρελθόν!
