Η επανάσταση του αυτονόητου στην πολύπαθη χώρα μας και το τρένο που περιμένει τους επιβάτες του στη νέα εποχή!
Η χώρα μας εδώ και δεκαετίες ακροβατεί μεταξύ «Σκύλλας και Χάρυβδης», δίχως να έχει βρει ακόμα την περπατησιά της προς το μέλλον σε ικανοποιητικό τουλάχιστον βαθμό.
Τελικά ποιοι έχουν την ευθύνη για όλη αυτή τη σύνθετη κατάσταση που βιώνουμε σαν έθνος;
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι ιστορικές συγκυρίες και οι εκάστοτε παγκόσμιες και ευρωπαϊκές εξελίξεις, δε θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν και τις εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο.
Πέραν τούτου όμως, μήπως έφτασε η ώρα να κοιταχτούμε κατάματα στον καθρέφτη και αφού παραδεχτούμε τις παθογένειες και τα «κολλήματα» τόσο τα δικά μας, όσο και της διοίκησης, καταφέρουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, ως οφείλουμε σαν ενεργοί πολίτες;
Το σημερινό μου άρθρο, έχει ως βασικό στόχο να εστιάσει στις μικρές, καθημερινές αλλαγές που είναι επιτακτικό να προχωρήσουν, ώστε με δομημένο τρόπο, να αναταχτεί συνολικά και η ελληνική οικονομία.
Διαπίστωση πρώτη: Η χώρα μας είναι ίσως η πρώτη χώρα στον κόσμο σε σχέση με το πλήθος των νομοθετικών διατάξεων και την πολυπλοκότητα που τις διέπουν αντίστοιχα και ως εκ τούτου το γεγονός αυτό αποτελεί τροχοπέδη στην προσέλκυση εγχώριων και διεθνών επενδύσεων και φρενάρει συνεχώς την ανάταση της ελληνικής οικονομίας.
Προσέγγιση πρώτη: Επειδή στις διαπιστώσεις και τις μακροχρόνιες κουβέντες σαν λαός αρεσκόμαστε, η λύση σε αυτό το τεράστιο και διαχρονικό ζήτημα είναι πολύ απλή. Οι κυβερνώντες, με όλους τους θεσμούς που διαθέτουν, θα έπρεπε όχι τώρα, αλλά εχτές να έχουν προβεί στις κατάλληλες ενέργειες, με βασικό γνώμονα την απλοποίηση των διαδικασιών σε όλα τα επίπεδα, την απλούστευση της ελληνικής νομοθεσίας, με θέσπιση σύγχρονων νόμων που θα αντικαθιστούν τους παλιούς, καθώς και την κατάργηση απαρχαιωμένων πλαισίων και διατάξεων, όπως για παράδειγμα τη φορολογία χαρτοσήμου. Παράλληλα δε μπορεί πάνω σε ένα νόμο να εκδίδονται χιλιάδες ερμηνευτικές που προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει… Με λίγα λόγια.. λείπει η απλότητα και η λειτουργικότητα… Χαρακτηριστικό παράδειγμα απαρχαιωμένης νομολογίας, αποτελεί το πολύ ευαίσθητο κομμάτι του εργατικού δικαίου, το οποίο εδράζεται σε διατάξεις από το 1920 και έπειτα.. Θα μπορούσε να ψηφιστεί ένας νέος, σύγχρονος νόμος για τα εργασιακά, που θα καλύπτει πλήρως τις ανάγκες τόσο των εργαζόμενων, όσο και των εργοδοτών, με βάση τα δεδομένα της εποχής μας, κρατώντας όλα τα θετικά στοιχεία των προηγούμενων, αλλά απαντώντας και δυναμικά στις απαιτήσεις της εποχής μας.
Διαπίστωση δεύτερη: Ο δημόσιος τομέας λειτουργεί με τους δικούς του ρυθμούς, οι οποίοι είναι αρκετά μακριά από τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της αγοράς.
Προσέγγιση δεύτερη: Ο εύκολος στόχος πάντα για όλους μας είναι ο εκάστοτε δημόσιος υπάλληλος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Πρωταρχικοί παράγοντες σε κάθε δομή για να λειτουργεί σωστά και αποδοτικά, είναι η οργάνωση των διαδικασιών, η παροχή κινήτρων και κατάλληλων αμοιβών, το σαφές πλαίσιο, ο έλεγχος και η αξιολόγηση. Οι παραπάνω μεταβλητές δεν μπορούν να διαφέρουν στο δημόσιο, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Όσο λοιπόν ο δημόσιος τομέας δεν οργανώνεται από τις κεφαλές της διοίκησης, όπως σε όλα τα σύγχρονα κράτη της Δύσης, τόσο πιο συχνά θα είναι τα φαινόμενα των «κακών υπαλλήλων» του, οι οποίοι όμως βρίσκονται σε οποιοδήποτε χώρο. Ναι, σαφώς και υπάρχουν κακοί λειτουργοί σε όλους τους κλάδους, οι οποίοι θα πρέπει και να στιγματίζονται και να έχουν και τις ανάλογες κυρώσεις.. Αυτό όμως από μόνο του δε σημαίνει τίποτα.. Το Δημόσιο έχει άξιους υπαλλήλους και στελέχη, που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και δεν είναι πρέπον να στιγματίζονται από τους ολίγους κακούς.. Αυτό που λείπει λοιπόν είναι η οργάνωση και ο έλεγχος, παράλληλα βέβαια με την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών και την οριοθέτηση ενός σαφούς πλαισίου λειτουργίας και αρμοδιοτήτων, με δεδομένο βέβαια ότι δεν υφίσταται και υποστελέχωση υπηρεσιών. Δε γίνεται ένας άνθρωπος να κάνει τη δουλειά 5 ανθρώπων…
Διαπίστωση Τρίτη: Ο σύγχρονος Έλληνας, αρέσκεται στο να μιλάει πολύ, να ακούει λίγο, να προάγει μόνο τα ατομικά του συμφέροντα και να μην ενδιαφέρεται και πολύ για το συλλογικό καλό, παραβλέποντας σκοπίμως και την ατομική του ευθύνη απέναντι στα πράγματα.
Προσέγγιση Τρίτη: Η εύκολη λύση για όλους μας, είναι να διαπιστώνουμε ότι για όλα φταίει η κατσίκα του γείτονα.. η οποία καλό είναι και να πεθάνει για να γλιτώσουμε.. Έχουμε αναρωτηθεί όμως άραγε, πως για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, πρωτίστως εμείς οι ίδιοι έχουμε και την πρωταρχική ευθύνη, λόγω των πράξεων ή παραλείψεων μας; Ευθύνη από αυτούς που επιλέγουμε να μας διοικήσουν, μέχρι και την λειτουργία όλων των δομών της πολιτείας, των οποίων αποτελούμε ενεργά κύτταρα και μέλη. Ο μαχόμενος, ενεργός πολίτης, δεν στέκεται διστακτικά απέναντι στις εξελίξεις, αλλά τις επηρεάζει και τις δρομολογεί από το μετερίζι του. Ο ενεργός πολίτης, πριν προβεί σε κάποιο χαρακτηρισμό, έχει φροντίσει να είναι πρώτα αυστηρός με τον ίδιο του τον εαυτό και στη στάση του.. Ο ενεργός πολίτης αν δει οπουδήποτε τα «κακώς κείμενα», φροντίζει με τον κατάλληλο τρόπο να τα στιγματίσει, να τα αναδείξει και εν τέλει να βρει και την κατάλληλη λύση, βοηθώντας τόσο τον ίδιο, όσο και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.. Ο ενεργός πολίτης, είναι η λύση, για να βγούμε από την κρίση..
Σαν επίλογο, θα ήθελα να δώσουμε βάση στις παρακάτω απλές, αλλά παράλληλα μεγάλες κουβέντες που είπαν κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι..
«Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του».
«Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει να είναι».
«Ότι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά».
«Κανένα μεγάλο επίτευγμα δεν είναι κατορθωτό χωρίς πάθος».
Άραγε μπορούμε και θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα γύρω μας, αφού πρώτα αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι προς το καλύτερο; Ο ιστορικός του μέλλοντος θα το κρίνει…
