Εταιρικά αυτοκίνητα. Αλήθειες και μύθοι!

Γράφει ο εκλεκτός συνάδερφος Σπύρος Κασσέλας!

Εσπέρου 96 Κηφισιά 

210-6084009

email: [email protected] 

[email protected]

Πονοκέφαλος για τους περισσότερους λογιστές και επιχειρηματίες αποτελούν τα εταιρικά επιβατικά αυτοκίνητα μέχρι 9 θέσεις, και η αφαίρεση των εξόδων κίνησης και συντήρησης από τα φορολογητέα έσοδα της επιχείρησης.

Κατ’ αρχήν η χρήση των ΙΧΕ των επιχειρήσεων θεωρείται παροχή σε είδος και εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 13 του ν. 4172/2013, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με τον ν. 4646/2019.

Οι ισχύοντες συντελεστές για τον υπολογισμό του εισοδήματος από την χρήση του αυτοκινήτου είναι:

Το εισόδημα μειώνεται με βάση τα έτη παλαιότητας του αυτοκινήτου, ως ακολούθως:

Τα έξοδα όμως των παραπάνω αυτοκινήτων εκπίπτουν φορολογικά;

Αρχίσουμε από τα εύκολα.

ΦΠΑ:

Σύμφωνα με το άρθρο 30 του ν.2859/2000 παράγραφος 4 εδάφιο ε), Δεν παρέχεται δικαίωμα έκπτωσης του φόρου με τον οποίο έχουν επιβαρυνθεί οι δαπάνες αγοράς, εισαγωγής ή ενδοκοινοτικής απόκτησης επιβατικών αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης μέχρι εννέα (9) θέσεων, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων, σκαφών και αεροσκαφών ιδιωτικής χρήσης που προορίζονται για αναψυχή ή αθλητισμό, καθώς και οι δαπάνες καυσίμων, επισκευής, συντήρησης, μίσθωσης και κυκλοφορίας αυτών γενικά. Άρα ο ΦΠΑ όλων των δαπανών που αφορούν στα ΙΧΕ είναι ΜΗ εκπιπτόμενος.

Δαπάνες ΙΧΕ:

Από τον συνδυασμό των άρθρων 22 και 23 του ν.4172/2013 δεν μπορεί να βγει σαφές νόημα για το αν εκπίπτουν οι δαπάνες ή όχι. Σαφέστατα δεν αναφέρονται στο άρθρο 23 ως μη εκπιπτόμενες δαπάνες. Στο δε άρθρο 22 υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις για την έκπτωση των δαπανών.

α) πραγματοποιούνται προς το συμφέρον της επιχείρησης ή κατά τις συνήθεις εμπορικές συναλλαγές της, συμπεριλαμβανομένων και δράσεων εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.
β) αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και η αξία της συναλλαγής δεν κρίνεται κατώτερη ή ανώτερη της αγοραίας, στη βάση των στοιχείων που διαθέτει η Φορολογική Διοίκηση,
γ) εγγράφονται στα τηρούμενα βιβλία απεικόνισης των συναλλαγών της περιόδου κατά την οποία πραγματοποιούνται και αποδεικνύονται με κατάλληλα δικαιολογητικά.

Τι όμως είναι πραγματικά το συμφέρον της επιχείρησης; H σύζυγος, ή άλλο μέλος της οικογένειας του επιχειρηματία να οδηγεί αυτοκίνητο της επιχείρησης; Φυσικά και όχι.

Επί αυτού του θέματος υπερθεματίζει το ΣτΕ με την απόφαση του 3325/2015 ως εξής:

8. Επειδή, εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλομένη, απόφαση, από το  συνολικό ποσό των 53.624.552 δραχμών, που αντιστοιχεί στους λογαριασμούς «ενοικίαση  μεταφορικών μέσων» 36.495.228 δραχμές, «ασφάλιστρα ΕΙΧ αυτ/των» 2.797.688 δραχμές,  «επισκευές ΕΙΧ αυτ/των» 4.981.032 δραχμές, «τέλη κυκλοφορίας ΕΙΧ αυτ/των» 588.607 δραχμές  και «αποσβέσεις ΕΙΧ αυτ/των» 8.761.997 δραχμές, στους οποίους καταχωρίζονται δαπάνες των  ΕΙΧ αυτοκινήτων ιδιοκτησίας της αναιρεσίβλητης και μισθωμένων, η φορολογική αρχή δεν  αναγνώρισε ποσό 21.507.313 δραχμών. Ειδικότερα, δεν αναγνώρισε ποσοστό 70% των εν λόγω  δαπανών, που ισούται με 37.537.187 δραχμές και το οποίο, τελικώς, μειώθηκε στο ποσό των  21.507.313 δραχμών, λόγω δηλωθείσης λογιστικής διαφοράς, ύψους 16.029.874 δραχμών. Η  απόρριψη του εν λόγω κονδυλίου από την φορολογική αρχή έγινε με την αιτιολογία ότι τα εν λόγω  μεταφορικά μέσα χρησιμοποιούνταν και για τις προσωπικές ανάγκες των μελών του Δ.Σ., καθώς  και των πωλητών. Το διοικητικό εφετείο λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η φορολογική αρχή, που φέρει  το σχετικό βάρος απόδειξης (βλ. σχετ. ΣτΕ 2356/1993), δεν απέδειξε με συγκεκριμένα στοιχεία  ότι, κατά τη διάρκεια της υπό κρίση διαχειριστικής περιόδου, έγινε χρήση των αυτοκινήτων της  εταιρίας για την κάλυψη των προσωπικών αναγκών των μελών του Δ.Σ. της εταιρίας και των  πωλητών της» έκρινε ότι «μη νομίμως δεν αναγνωρίσθηκαν οι παραπάνω δαπάνες και, για το λόγο  αυτό, η λογιστική αυτή διαφορά πρέπει να διαγραφεί, όπως ορθά κρίθηκε και με την εκκαλούμενη  απόφαση», απορρίπτοντας ως αβάσιμο τον περί του αντιθέτου λόγο εφέσεως του Ελληνικού  Δημοσίου. Από το περιεχόμενο αυτό της προσβαλλομένης αποφάσεως προκύπτει ότι το δικαστήριο  δέχθηκε ότι η φορολογική αρχή, που φέρει και το σχετικό βάρος αποδείξεως, δεν απέδειξε με  συγκεκριμένα στοιχεία ότι κατά την επίδικη χρήση έγινε χρήση των αυτοκινήτων της εταιρίας για  την κάλυψη των προσωπικών αναγκών των υπαλλήλων της. Η κρίση αυτή είναι νομίμως και  επαρκώς αιτιολογημένη, όλα δε τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα από το αναιρεσείον Ελληνικό  Δημόσιο είναι απορριπτέα ως αβάσιμα.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω, και προς αποφυγή “εμπλοκών” με την φορολογική διοίκηση, προτείνεται η αναμόρφωση όλων των κονδυλίων αλλά και του αναλογούντος ΦΠΑ, δαπανών αυτοκινήτων που ναι μεν είναι ιδιοκτησία της εταιρείας, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με το λεγόμενο συμφέρον της επιχείρησης. Το ποιος πραγματικά κάνει χρήση του αυτοκινήτου μπορεί να βρεθεί από το ασφαλιστήριο συμβόλαιο, από κάποιο πρακτικό Δ.Σ., ή ακόμα και από κάποια τροχαία παράβαση.

Να επισημάνω επίσης ότι η χρήση του εταιρικού αυτοκινήτου, δεν επιβαρύνει υποχρεωτικά  τον χρήστη με την ετήσια αντικειμενική δαπάνη επιβατικών αυτοκινήτων, όπως σαφώς ορίζεται στην ΠΟΛ 1076/2015.